پنجشنبه های شهدایی|پروازی عاشقانه از کران تا بیکران

در این سو چشمی از پنجره هواپیما خیره به آن سطحِ بیکران خلیج فارس بود و عمق رویاهایش را در دریا می جست، کمی آن سوتر چشمانی در فرودگاه زل زده به شیشه ها در جستجوی یار و برادر بود، - به گزارش خبرگزاری فارس از لارستان، نزدیک به 33 سال از آن جنایتی که آمریکای متخاصم بر فراز خلیج نیلگون فارس مرتکب شد می گذرد، جنایتی که جراحت آن هرگز از تاریخ و حافظه ایرانیان پاک نخواهد شد.

میانه گرمای تیر سال 1367 در حالی که هواپیمای مسافر بری ایرانی با 290 سرنشین بر فراز خلیج فارس به پرواز درآمده بود و کاپیتان سفر خوشی را برای مسافران آرزو کرده بود، در پی شلیک ناو یو اس اس وینسنس آمریکا به پرواز شماره 655 تمامِ 290 سرنشین این هواپیما به شهادت رسیدند و این اقدام سندی برای پلیدی های آمریکای متجاوز شد.

شهید محمد شجیعی اهل روستای احمد محمودی لارستان یکی از سرنشینان این هواپیمای بی بازگشت بود که آسمانی شد و حالا در این پنجشنبه شهدایی سرگذشت زندگی اش را از زبان برادرش می شنویم، برادری که هنوز پس از 33 سال هنگامی که نام محمد می آید و می خواهد از او سخن بگوید بغض و گریه امانش نمی دهد و همین بغض ها هویدا می کند ابعاد آن جنایت پلید را، به چه جرمی این داغ بر دلها ماند و گناهشان چه بود که اینگونه پرپر شدند؟! علی شجیعی از اخلاق برادر شهیدش می گوید: محمد همیشه به فکر مر�